JUNE AIESTARAN IPARRAGIRRE
NIK ETA NIRETZAT
Doinua: Mundu honetan holako gauzak
- Egun, gazteon jarrera epaitzen
da lehenengo segunduan,
norbere kezkak soilik izaten
omen ditugu buruan.
Beraz, kantatu nahi dut, barruan
daukadan barne-guduan
hitzak bilatuz, kontraesanen
sentipen “inseguruan”,
azkenaldian gertutik bizi
dudanaren inguruan.
- Erdigunea norbera dela
ez al zaigu iruditzen?
Norbere lanak, norbere kezkak,
norbere_izen ta abizen,
norbere zama norberarentzat
bakarrik dugu arintzen,
ikasketetan ere norbera
fin litekeena fintzen,
baina_albokoa erortzen bada
ez gatzaizkio hurbiltzen.
- Munduan zehar entzuten diren
kontuak dira beti “boom”,
eta hargatik maiz telebista
notizia mingarridun
horri begira, nola sentitzen
garen errukiaz, bigun,
itzaltzen dugu, kontzientzian
minik egin ez dagigun,
baina ez dakit hau egiteak
zer dakarren badakigun.
- “Noski nik ere nahi nukeela
herri hobe bat biharko,
baina, zergatik egingo dut nik
bestearen alde salto?”
“Kontraesanak zalantzan jarri?
Baina hori, zertarako?”
Bada, ondora begiratzeak
ase gaitzakeelako,
ta_ignorantea ignorantzian
eroso bizi delako.
- Umetan ere ahalegin orok
behar zuen intimoa,
izan behar zen “nork egingo du?”
baten trukean “ni noa”.
Norberea zen lorpena eta
norberea animoa;
hargatik, badut irudipena
sendoa bezain irmoa:
beti ez ote dugun irentsi
indibidualismoa.
Gure herria ez baldin bada
iraultzaren motiboa,
halabeharrez ustelduko da
gure arteko giroa.
Aurrerapauso oro ez dadin
izan horren astiroa,
Ulertu behar dugu, nahi bada
etorkizun aktiboa,
norbanakoek eurek osatzen
dutela kolektiboa.
